Voor wie is dementievriendelijk bedoeld?

Een gemeente die investeert in het dementievriendelijk worden zorgt er daarmee voor dat mensen met dementie en hun mantelzorgers daadwerkelijk langer zelfredzaam zijn. Verschillende partners uit het maatschappelijk middenveld werken hiertoe samen, zoals welzijnsorganisaties, lokale Alzheimerafdelingen, de gemeente en bijvoorbeeld sport- en cultuurorganisaties. Bij een dementievriendelijke gemeenschap is dus de gehele lokale gemeenschap betrokken.

Dementie raakt ons allemaal. Een op de vijf mensen krijgt dementie. Rondom elke persoon met dementie staan drie mantelzorgers. De kans is dus groot dat je in je omgeving iemand kent die hiermee te maken heeft.

Door samen te werken zorgen we dat mensen met dementie, hun mantelzorgers en andere naasten zo lang mogelijk mee kunnen blijven doen in de samenleving. Veel mensen met dementie, maar ook hun partners, vinden het lastig om mee te blijven doen aan dagelijkse activiteiten buiten de deur. Ze zijn gefocust op wat ze door hun ziekte niet meer kunnen doen en zien niet wat ze allemaal nog wel kunnen. Omdat je aan de buitenkant niet kunt zien of iemand dementie heeft, schamen sommige mantelzorgers zich wanneer hun partner afwijkend gedrag laat zien. Gevolg is dat de mantelzorger en de persoon met dementie geïsoleerd raken en vaker thuis blijven.

Goede informatievoorziening over alle facetten waar je als mantelzorger mee te maken krijgt is uitermate belangrijk. Ook het stimuleren van meer ontmoetingen en taboedoorbreking rondom dementie zijn aspecten waar je als dementievriendelijke gemeenschap aan kunt werken.

 

Dag Ma!

"Voor onze verjaardag kregen we van mijn ouders altijd een envelop met geld. Mijn moeder schilderde er altijd een bloem op en schreef er je naam, je leeftijd en 'hartelijk gefeliciteerd' op. Ik merkte dat het met de tekst op de envelop steeds vaker fout ging. Eerst het woord 'gefeliciteerd' dat ze verkeerd schreef. Het jaar erop klopte de leeftijd niet. En nog een paar jaar later schreef ze Anke in plaats van Ankie. Ze waren er dus wel degelijk. Signalen dat er iets niet in orde was met mijn moeder. Tekenen die ik maar wat graag negeerde en afdeed als bij de leeftijd horend."

Uit: 'Dag ma!' door Ankie van Hezewijk.