Lekker, koffie!
Ronald van Nordennen is specialist ouderengeneeskunde in Roosendaal. Tijdens één van zijn huisbezoeken ervaart hij een ontroerend contact, waarbij mevrouw Schoonhoven met een lach en een traan over haar leven vertelt.
Tussen de kippen door loop ik over het erf met mijn dokterstas. Mevrouw Schoonhoven is 93 jaar en woont al sinds haar geboorte in dit huis. Een oude boerderij, waar mevrouw. vroeger rondliep met haar in totaal 12 broers en zussen. Ik bedenk me hoe dit moet zijn geweest; de kinderen sliepen met z’n zessen op één kamer. Ik denk aan mijn eigen drie kinderen met elk hun eigen kamer. Toch vertelt mevrouw mij aan dat het heel gezellig was. Je had elkaar en de oudste kinderen zorgden voor de jongste kinderen, want pa was werken en ma was hele dagen bezig met de was en de zorg voor het eten voor al die mondjes.
De huisarts van mevrouw Schoonhoven heeft mij gevraagd eens te kijken naar haar cognitieve achteruitgang. De geriatrisch verpleegkundige is al bij haar langs geweest en heeft mevrouw in beeld gebracht. Ze is kwetsbaar. Mevrouw vraagt me of ik zin heb in koffie. Ik antwoord bevestigend en na enige minuten krijg ik een kop lauw water en een theezakje. Mevrouw heeft een prachtige glimlach en ik bedank haar hartelijk.
Ze vertelt me haar verhaal dat indrukwekkend is. Ze heeft 1 dochtertje gekregen toen ze 28 jaar was. Haar man en zij hadden de hoop al opgegeven, maar raakten toch zwanger. Het meisje overleed op haar 3e levensjaar aan een infectieziekte. “Toen ging dat nog zo dokter, de artsen konden niks doen, alles wat ik had verdween met haar.” Toen ze 52 was verloor ze haar man aan kanker, en is daarna altijd alleen gebleven. Alleen met haar hondje, de kippen en fantastische buren, die zich om haar bekommeren. De wijkverpleegkundige heeft thuiszorg geregeld, twee maal daags voor haar tabletjes en hulp bij het wassen en aankleden. Ook komt er sinds kort huishoudelijk hulp.
Mevrouw Schoonhoven valt tijdens ons gesprek regelmatig in herhaling: ‘Had ik al verteld over mijn dochtertje dokter?’ en telkens schieten de tranen in haar ogen. Ik realiseer me hoe verschrikkelijk de ziekte dementie is en wat het met je doet. Als ik patiënten met dementie spreek denk ik vaak aan wat er in het hoofd van deze mensen moet omgaan. Wellicht komt hun verdriet ook vaak naar boven, net zoals bij mevrouw Schoonhoven. Levenservaringen die verdriet, angst en gelukkig ook blijdschap opleveren komen terug.
Foto’s doen het altijd goed en mevrouw laat me een prachtige trouwfoto in zwart-wit zien. “Wat was ik mooi he dokter en mijn man, wat een plaatje.” Op mijn vraag hoe ze nu naar zichzelf kijkt geeft ze treffend aan: “Tja dokter, een hoop rimpels en hersens als een zeef, en zeg me niet dat het niet zo is”. We lachen samen en ik drink mijn thee. “Is de koffie sterk genoeg dokter?” “De koffie is heerlijk mevrouw Schoonhoven, kan niet beter”. Ze knikt en tovert opnieuw haar glimlach op haar gezicht.
Wat heb ik een prachtig vak.
